ဖ်က္ဆီးခံရတဲ့ကေလးငယ္

ပ်က္စီးေနတဲ့ကေလးဟာ ပ်က္စီးေနတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ထုတ္ကုန္တခု ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုလူ႔အဖြဲ႕ အစည္းအတြင္းမွာ ပ်က္စီးေနတဲ့ကေလးငယ္ဟာ ဘ၀ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ထားပါတယ္။ သူ႕ကို လြတ္လပ္မႈေပးရမဲ့အစား လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခြင့္ေပးထားတယ္။ ကေလးဟာ လြတ္လပ္မႈအစစ္အမွန္ရဲ႕ အနက္အဓိပၸာယ္ကို မသိရွာဘူး။ လြတ္လပ္မႈဆိုတာ ဘ၀ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သူမသိရွာဘူး။

ပ်က္စီးေနတဲ့ကေလးဟာ သူ႕ကိုယ္သူေရာ သူေနထိုင္တဲ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကိုပါ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေႏွာင့္အယွက္ ေပးပါတယ္။ ရထားေပၚမွာ ခရီးသြားေတြရဲ႕ ေျခေထာက္ေပၚ တက္နင္းေျပးလႊားေနတတ္တယ္။ စႀကႍလမ္းေပၚမွာ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ေနတတ္တယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနစမ္းပါ သားရယ္လို႔ ေခ်ာ့ေမာ့ေတာင္းပန္ေနတဲ့ မိဘကိုလည္း သူ လံုးလံုးဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေတာင္းပန္မႈကို သူ ့နားက မၾကားတတ္တာ ၾကာပါၿပီ။
အလိုလိုက္ခံရလို႔ ပ်က္စီးေနတဲ့ ဒီကေလးမ်ဳိးဟာ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ စည္းကမ္း တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္နဲ႔ ႀကီးလာရတဲ့ ကေလးထက္ ပိုဆိုးတဲ့သူ ျဖစ္လာတတ္တယ္။
သူဟာ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အတၲစြဲႀကီးလြန္းသူ ျဖစ္တယ္။ လူႀကီးတေယာက္ ျဖစ္လာေတာ့လည္း အိပ္ခန္းထဲမွာ အ၀တ္ေတြကို ျပန္႔က်ဲ႐ႈပ္ပြေနေအာင္ ပစ္ခ်တတ္သူမ်ဳိးပဲ ျဖစ္လာတယ္။ သူပစ္ခ်ထားတဲ့ အ၀တ္အစားေတြကို တေယာက္ေယာက္က ေကာက္ယူ သိမ္းဆည္းေပးလိမ့္ မယ္လို႔ သူေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ ပ်က္စီးေနတဲ့ကေလးဟာ ႀကီးလာတဲ့အခါမွာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ ျငင္းဆန္မႈေတြကိုပဲ စုေဆာင္းေနမိပါေတာ့တယ္။
အလိုလိုက္လို႔ ပ်က္စီးေနတဲ့ကေလးဟာ တဦးတည္းေသာသား၊ ဒါမွမဟုတ္ တဦးတည္းေသာသမီး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ သူနဲ႔အတူတူ ေဆာ့ကစားမဲ့ ရြယ္တူကေလး၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္နဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္ ရမယ့္ ရြယ္တူကေလး မရွိတဲ့အတြက္ သူ႕ကိုယ္သူ မိဘနဲ႔အဆင့္တူလို႔ပဲ ထင္မွတ္ေနပါတယ္။
မိဘေတြလုပ္သမွ်ကို သူလုပ္ခ်င္ေနတယ္။ မိဘေတြကလည္း သူတို႔ ရဲ႕တဦးတည္းေသာ ရင္ေသြး ငယ္ ကေလးကို ကမၻာ့ အံ့ဖြယ္ လူသားေလးလို႔ ထင္ျမင္ေနေလေတာ့ လူႀကီးေတြရဲ႕အလုပ္ကို ကေလးက မဟုတ္မဟတ္ အတုလိုက္ေနတဲ့အေပၚ အားေပးအားေျမႇာက္ေတာင္ လုပ္ၾကပါတယ္။ ကေလး လုပ္ခ်င္တာဆိုရင္ နည္းနည္းပါးပါးေတာင္ မဟန္႔တားၾကဘူး။ ဟန္႔တားလိုက္ရင္ ကေလးက ျပန္မခ်စ္ေတာ့ဘဲ ေနမွာ ေၾကာက္ေနၾကတာကိုး။
တပည့္ေတြအေပၚ အလုိလိုက္တဲ့ ဆရာေတြဆီမွာလည္း  ဒီလိုစိတ္ေနစိတ္ထားမ်ဳိး ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုဆရာမ်ဳိးေတြဟာ တပည့္ေတြရဲ႕ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မႈကို ဆံုး႐ံႈးမွာ အျမဲေၾကာက္လန္႔ ေန ၾကတယ္။ ဒီေၾကာက္ရြံ႕မႈဟာ ပ်က္စီးျခင္းသို႔သြားရာ မဟာလမ္းမႀကီးပါပဲ။
ဆရာေကာင္း တေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ မိဘေကာင္းတေယာက္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဓမၼဓိ႒ာန္ က်သူ ျဖစ္ေအာင္ ေမြးျမဴေနရပါမယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ဆက္ဆံရာမွာ မူမမွန္တဲ့ စိတ္ေန စိတ္ထားမ်ဳိး ကင္းေနေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။
ဒီလိုလုပ္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ မူမမွန္တဲ့စိတ္ေနစိတ္ထားကို ျပန္မျမင္တတ္ၾကဘူး မဟုတ္ လား။ ပံုစံျပရရင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကင္းမဲ့ေနတဲ့ မိခင္တေယာက္ဟာ ပ်က္စီးတဲ့ ကေလးမ်ဳိးကိုပဲ ရရွိဖို ့ မ်ားပါတယ္။ သူ႕ကေလးကို မွားယြင္းတဲ့အခ်စ္မ်ဳိးနဲ႔ ခ်စ္ဖို႔ပဲမ်ားတာကိုး။
အလိုလိုက္ခံရလို႔ ပ်က္စီးေနတဲ့ ကေလးဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေႏြေတာင္ကုန္းေက်ာင္းမွာလည္း အလြန္ ကိုင္တြယ္ရခက္ခဲသူ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းဒုကၡေပးတတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမ ကို သူ႕အေမေနရာမွာ အစားထိုးတာကိုး။ ေမးခြန္းေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးထုတ္တတ္တယ္။ ''ဘယ္ေတာ့ေက်ာင္းပိတ္မွာလဲ" "အခုဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ" "ပိုက္ဆံ နည္းနည္းေပးစမ္းပါ" ... စသျဖင့္ေပါ့။
ဒီေမးခြန္းေတြရဲ႕ ေအာက္မွာရွိေနတာကေတာ့ သူဟာ သူ႕အေမ ကို မုန္းတီးေနတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ရျခင္းရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က အေမျဖစ္သူကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ေပးခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
အလိုလိုက္ခံရလို႔ ပ်က္စီးေနတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႕အေပၚ တခုခုတံု႔ျပန္လာေအာင္ အၿမဲႀကိဳးစားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း သူ႕အေဖရဲ႕ေနရာမွာ အစားထိုးတာကိုး။
ထံုးစံအတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ဆီက အခ်စ္ တံု႔ျပန္မႈကို ရေအာင္မလုပ္ဘဲ အမုန္းတံု႔ျပန္မႈ ကိုပဲရေအာင္ လုပ္ေနတတ္တယ္။ ေက်ာင္းကို စေရာက္တာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ေဖာင္တိန္ကို ယူၿပီး၀ွက္ထား မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း တျခားေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကို "ဆရာႀကီး က နင့္ကိုလိုခ်င္ေနတယ္" လို႔ ေျပာခ်င္ ေျပာမယ္။ တကယ္က သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ အလိုရွိတာမ်ဳိး ျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။
ပ်က္စီးေနတဲ့ ေယာက္်ားကေလးေတြ၊ မိန္းကေလးေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္႐ုံးခန္းရဲ႕ တံခါးကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္တတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ပစၥည္း ေတြကို ခိုးယူတတ္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီက တစံုတခု တံု႔ျပန္မႈ ထြက္ေပၚလာတာကို လိုခ်င္လို႔ လုပ္ၾကတာပါ။
သူတို႔ဟာ မိသားစု၀င္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ေႏြေတာင္ကုန္းေက်ာင္း အ၀န္းအ၀ိုင္းထဲ ႐ုတ္တရက္သြတ္သြင္း ခံရတာကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြဆီက သူလုပ္သမွ်လက္ခံတာမ်ဳိး၊ အေလွ်ာ့ေပးတာမ်ဳိး သူေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။ သူ႕မိဘဆီက ရရွိခဲ့တဲ့ အေလွ်ာ့ေပးမႈမ်ဳိးေပါ့။
ပ်က္စီးေနတဲ့ကေလးေတြဟာ မုန္႔ဖိုးပိုက္ဆံ အမ်ားႀကီးရတတ္ၾကတယ္။ ကေလးသံုးဖို႔ဆိုၿပီး မိဘ ေတြက ေငြတေထာင္တန္ ပို႔ေပးတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္အခံရခက္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔မိဘေတြ ေငြေရးေၾကးေရးအတြက္ မပူပင္ရေအာင္ ေက်ာင္းစရိတ္ကို နည္းနည္းပဲ ေတာင္းတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ လံုးလံုးမေတာင္းခဲ့ပါဘူး။
ကေလးတေယာက္ကို သူေတာင္းတိုင္း မေပးသင့္ပါဘူး။ ေယဘုယ်ၿခံဳေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီကေန႔ေခတ္ ကေလးေတြဟာ လိုတာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုရေနၾကတယ္။ ဒီလိုရေနေတာ့ လက္ေဆာင္တခုရလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈ မျဖစ္တတ္ေတာ့ဘူး။
ကေလးတေယာက္ကို လက္ေဆာင္ေတြ အလြန္အကြၽံ ေပးတဲ့မိဘမ်ားဟာ သူတို႔ကေလးကို ျပည့္ျပည့္၀၀ မခ်စ္တတ္သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္မိန္းမအေပၚ သစၥာမရွိတဲ့ ေယာက္်ားတေယာက္ဟာ ကိုယ့္ မိန္းမေက်နပ္ဖို႔ ရက္ရက္ေရာေရာ၀ယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးသလိုမ်ဳိး မိဘတခ်ဳိ႕ဟာလည္း ကိုယ့္သား သမီးကို မိဘဆန္ဆန္မခ်စ္တတ္တဲ့အခါ အဖိုးတန္လက္ေဆာင္ေတြ စုပံုေပးေနၾကပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လန္ဒန္ကို သြားတဲ့အခါတိုင္း သမီးအတြက္ လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးတာမ်ဳိး မလုပ္ဘူးလို႔ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ထားတယ္။ ၀ယ္တဲ့အခါ ၀ယ္တယ္၊ မ၀ယ္တဲ့အခါ မ၀ယ္ဘူး။ ဒီလိုလုပ္ေတာ့ အက်ဳိးဆက္က ကြၽန္ေတာ္ လန္ဒန္သြားတိုင္း လက္ေဆာင္ရမယ္ဆိုတာမ်ဳိး သမီးက မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ဘူး။
အလိုလိုက္ခံရတဲ့ ကေလးဟာ ဘာကိုမွ တန္ဖိုးမထားတတ္ဘူး။ ဒီကေလးမ်ဳိးဟာ ဂီယာပါတဲ့ စက္ဘီး အသစ္တစီးကို ရၿပီးရင္ သံုးပတ္ေလာက္အၾကာမွာ မိုးေရထဲ တညလံုးပစ္ထားခဲ့ေတာ့တာပဲ။
မိဘေတြဟာ သူတို႔ျဖစ္ခ်င္လ်က္နဲ႔ မျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးကို သားသမီးမ်ားလက္ထက္မွာ ျဖစ္ေစခ်င္ တတ္ၾကတယ္။ အလိုလိုက္ခံရလို႔ ပ်က္စီး ေနတဲ့ကေလးမ်ားကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိဘေတြရဲ႕ အလိုကို မျဖည့္ ဆည္းေပးႏိုင္တတ္ဘူး။
မိဘေတြက ဒီလိုေတြးပါတယ္။ "ငါ့တုန္းကေတာ့ ေႏွာင့္ယွက္တဲ့ သူေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ငါျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဘ၀ကို ျဖစ္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ငါျဖစ္ခ်င္တဲ့ဘ၀ကို ငါ့သားသမီး ျဖစ္ေအာင္ ငါ အားေပးမယ္။"
ဒီလိုရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ဂီတအေၾကာင္း ဘာမွမသင္ၾကားဖူးတဲ့ ဖခင္တေယာက္ဟာ သူ႕ရဲ႕ သားကို စႏၵရားတီးသင္ဖို႔ အတင္းခိုင္းပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ အလုပ္ထြက္လိုက္ရတဲ့ မိခင္ တေယာက္ ကလည္း ကိုယ္လက္အမူအရာ အခ်ဳိးမက်တဲ့ သူ႕ကေလးကို ဘဲေလးအက သင္တန္း အတင္း တက္ခိုင္းတယ္။
ဒီလိုမိဘမ်ဳိးေတြဟာ သူတို႔သားသမီး မ်ားကို သူတို႔ စိတ္ေတာင္မကူးဖူးတဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ပညာရပ္ေတြ အတင္းအၾကပ္လုပ္ခိုင္းတတ္ပါတယ္။ သနားစရာေကာင္းတဲ့ မိဘတေယာက္ဟာ သူ႕ခံစားခ်က္ကို သူ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ရွာဘူး။ ေအာင္ျမင္တဲ့ အ၀တ္အထည္လုပ္ငန္းရွင္တေယာက္အေနနဲ ့ သားျဖစ္သူက ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဆိုေတာ္ ျဖစ္ခ်င္ေနတာကို သိျမင္ဖို႔ အလြန္ခက္ပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးက မိဘေတြ ျဖစ္ေနက်ပါ။ မိဘျဖစ္ခ်င္တာက တမ်ဳိး၊ သားသမီး ျဖစ္ခ်င္တာက တမ်ဳိး။
အလိုလိုက္ခံရတဲ့ ကေလးရဲ႕ မိခင္ဟာ သူ႕ကေလးကို လူႀကီးမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ မိခင္ဘ၀ဆိုတာ အလုပ္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။  ဒါနဲ႔ေတာင္ အေမလုပ္သူက သမီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး "သမီးက သိပ္အႀကီးျမန္တာပဲ"ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္မ်ဳိးခ်တာကို မၾကာခဏ ၾကားရတတ္ပါတယ္။
ကေလးတေယာက္ကို ခြင့္ျပဳရာမွာ တျခားသူေတြရဲ႕ ပုဂၢလိက အခြင့္အေရးမ်ားကို ထိခိုက္ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္တာမ်ဳိးအထိ ခြင့္မျပဳသင့္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကေလး မပ်က္စီးေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ မိဘမ်ားအေနနဲ႔ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခြင့္အၾကား ခြဲျခားထားရပါမယ္။

မွတ္ခ်က္။  ။ေမာင္သာမည
(မူရင္း- Summerhill by A.S.Neill )